Chapter 1 : โซล???
Title : My Best Manager,, ผู้จัดการจอมวุ่น ลุ้นรัก
Fan Fiction : Boy love
Pair : KhunxWoo TaecxJay ChanxHo
คำเตือน : นักเขียนหน้าใหม่ หัวสมองใสปิ๊ง อาจจะไม่สนุกสนาน หรือดราม่าจนปวดตับ ก็ขอให้รับเรื่องนี้ไว้พิจารณาค่ะ ^^
Rate : ยังไม่มั่นใจ... 5555
Warning อีกรอบ : ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องของชายรักชาย หากรับไม่ได้กรุณปิดหน้าต่างไปได้เลยค่ะ และเป็นฟิคที่แต่งจากจินตนาการ มิใช่เรื่องจริง อาจมีชื่อตัวละครพ้อง/เหมือนกับศิลปินคนหนึ่งคนใด แต่มิได้มีเจตนาทำร้าย หรือสร้างความเสียหายให้แก่ศิลปินแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
"ฮะ??! โซล?? โซลเหรอครับแม่ อะไรกันครับ" ผมร้องขึ้นมาอย่างเสียงดังด้วยความตกใจ
"ใช่จ้ะ เดี๋ยวมะรืนลุงนัมยองจะมาพาลูกไปโซลนะ"แม่ผมพูด อะไรกัน ผมไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ดีๆแม่ก็มาบอกผมอย่างนี้
"แม่!! ผมเพิ่งจบม.6มาหมาดๆ มหาลัยก็ยังไม่มี แม่จะให้ผมไปโซลทำไมกันครับ"ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ใช่แล้วล่ะครับ ผมเพิ่งจบม.6เอง แล้วไปโซลนี่จะให้ผมทำอะไร อยู่ยังไง แล้วทำไมต้องให้ผมไปด้วย โอ๊ย งง งงไปหมดแล้วครับ = =
"อย่าเพิ่งถามมากน่า นี่แม่ให้เงินลูกติดตัวไว้นะ แล้วก็ดูแลน้องดีๆล่ะ"แม่ผมยัดกระเป๋าใส่มือผม
"แม่ บอกผมมาเถอะว่ามีอะไร"ผมถาม
"ฟังนะ อูยอง คือพรุ่งนี้ แม่จะไปอเมริกา"หาา อเมริกา อะไรกัน ผมงงไปหมดแล้วววววววววววว
"คือ มีคนเค้าติดต่อแม่มา คือ โอ๊ย แม่ยังบอกลูกอะไรตอนนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่า ไปอยู่โซลกับน้องนะ แม่ติดต่อโรงเรียนไว้ให้น้องแล้ว เป็นโรงเรียนประจำ เพราะฉะนั้น อ่ะ นี่เป็นเอกสารทั้งหมด พาน้องไปอยู่ที่นั่นนะ แล้วลูกก็ไปอยู่กับลุงนัมยอง โอเคนะ" แม่พูดแบบรีบๆ พร้อมกับ ยัดซองเอกสารใส่มือผม
"แม่ครับ ทำไมผมกับพี่ต้องไปโซลล่ะ" จุนโฮที่ไม่รู้มาจากไหนพูดขึ้น แม่ทำหน้าตกใจใหญ่เลย ผมงงมากตอนนี้ งงจนพูดไม่ออกแล้วครับ = =
"ทั้งสองคน มานี่มา" แม่เรียก ผมกับน้องเดินไปหาแม่ แม่เอามือโอบพวกเราไว้ แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลช้าๆ
"ตอนที่พ่อเราเสียเมื่อ 5ปีก่อน,จำได้มั้ยลูก" แม่เริ่มสะอื้นเบาๆ ผมจำได้ดีเลยแหละ ครอบครัวเราไปเที่ยวกันที่ชนบทเล็กๆในย่านปูซานนี่แหละ ตอนนั้น จุนโฮวิ่งซนไปจนถึงถนน มีรถกำลังจะพุ่งเข้ามาหาน้อง พ่อวิ่งไปผลักน้องออก แล้วพ่อก็โดนรถชน ชาวบ้านรีบพาพ่อผมไปที่โรงพยาบาล เมื่อไปถึงโรงพยาบาล พ่อผมกำลังจะได้รับการช่วยเหลือ แต่แล้ว เนื่องจากโรงพยาบาลเป็นโรงพยาบาลเล็กๆ จึงมีห้องผ่าตัดแค่ห้องเดียว มีอีกเคสนึงเข้ามา พวกเขามาทีหลังพ่อผม แต่พวกเขาเป็นคนรวย จึงได้รับการช่วยชีวิตก่อน ตอนนั้นผมรู้ความจริงแล้ว แต่น้อง ... จุนโฮยังไม่รู้ เพราะหลังจากพ่อโดนชน จุนโฮเองก็หมดสติ จุนโฮคิดเสมอว่าเขาเป็นต้นเหตุการตายของพ่อ เขาคิดว่าเพราะรถชนเท่านั้น
"ตอนนั้นบ้านเรามีหนี้สิน เงินที่ได้จากการประกันมันก็ช่วยได้แค่ส่วนนึง ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมาแม่ก็พยายามจะหาเงินให้พวกมันแล้ว...ฮึก...แต่มันไม่พอ ตอนนี้...ฮึก...มันมีหัวหน้าคนใหม่...ฮึก...ลูกเข้าใจแม่ใช่ไหม...ฮึก...ไปอยู่ที่โซลนะ ไปก่อน...ฮึก...แม่จะไปต่างประเทศ ไปหาป้าซอนเย ไปทำงานกับป้าที่นั่น...ฮึก..."
"ทำไม...เราไม่ไปกันหมดนี่ล่ะครับ"ผมพูดขึ้น,แล้วปาดน้ำตาที่หน้าแม่อย่างเบามือ
"แม่ก็อยากจะพาทั้งสองคนไปนะ ... แต่ถ้าไปด้วยกัน ฮึก ... เราจะลำบากมาก...จุนโฮ จุนโฮยังไม่จบม.6เลย...ให้แม่ไปลำบากคนเดียวก็พอ...พวกมันจะเข้าใจว่าเราไปกันหมด...ฮึก แต่ให้ลูกอยู่ที่นี่...เข้าใจแม่ใช่มั้ย..ฮึก..."
"พอแล้วครับแม่..."ผมเอามือโอบแม่..."ผมเข้าใจแล้ว แล้วผมจะดูแลน้องอย่างดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ..."ผมมองไปที่จุนโฮ จุนโฮเริ่มน้ำตาซึมเบาๆ ผมกับน้องสบตากันอย่างเข้าใจ ไม่มีคำพูดออกจากปากจุนโฮ มีเพียงแค่พยักหน้ารับเล็กน้อย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนเช้าถัดมา ลุงนัมยองมาหาผมกับน้องที่บ้าน ลุงบอกว่า ลุงจะพาพวกผมไปโซล ไปส่งจุนโฮที่โรงเรียน เพราะมันใกล้จะเปิดเทอมแล้ว แล้วให้ผมไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ของลุงที่โซล แล้วลุงจะไปอเมริกากับแม่ ส่วนเรื่องมหาลัยของผม ผมบอกแม่ว่าอีกซักปีค่อยเรียนก็ได้ เพราะถ้าไปโซลตอนนี้ คงมีเรื่องยุ่งๆเต็มไปหมด ผมจะหางานเก็บเงินซักปีนึง แล้วค่อยไปเรียนมหาลัย ตอนแรกแม่ก็ค้านหนักเลยล่ะครับ แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ จะเอาเงินจากไหนมาใช้ แม่ให้เงินไว้ก็จริง แต่มันก็ต้องหมด ผมต้องพูดกล่อมอยู่ตั้งนาน กว่าแม่จะยอม เมื่อคืนผมกับแม่กับน้องก็นอนคุยกันทั้งคืน ผมใจหายนะ อยู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้น แต่ว่า เห็นผมบอบบางอย่างนี้ ผมก็เข้มแข็งนะครับ ตั้งแต่พ่อจากไปผมเองก็ทั้งเรียนทั้งทำงานบ้าง แม่ก็ห้ามผมหลายครั้ง แต่ผมรู้เรื่องหนี้สินของพ่อ ถ้าผมไม่เข้มแข็ง แล้วครอบครัวจะอยู่ยังไง จริงมั้ยครับ?
ณ สนามบิน
"ดูแลตัวเองดีๆนะ อูยอง จุนโฮ แล้วแม่จะส่งเงินกับจดหมายมาบ่อยๆนะ..."แม่เริ่มน้ำตาซึม แล้วเข้ามากอดพวกผมทั้งสองคน
"ครับแม่ ผมจะดูแลน้องอย่างดีเลยครับ"ผมรับปากกับแม่ จริงๆผมก็ไม่รู้หรอกนะ เพราะตั้งแต่เกิดมา ผมก็อยู่กับแม่ตลอด ตอนนี้ แม่จะไปที่อื่น ผมยอมรับว่าใจหายมาก แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่ได้เจอแม่อีกแล้วนี่ครับ จริงมั้ย
"ผม... ผมจะตั้งใจเรียนนะครับแม่..ฮึก"จุนโฮร้องไห้ ผมไม่อยากให้น้องเป็นแบบนี้เลย ผมรู้ว่าจุนโฮต้องกำลังโทษตัวเองอยู่แน่ๆ ผมสงสารน้องจัง
หลังจากจุนโฮร้องไห้ แม่ก็ร้องไห้ตาม ผมทนไม่ไหว ร้องไห้ตามไป เรากอดกันร้อวไห้อยู่นานประมาณ 20 นาที แม่ถึงไปขึ้นเครื่อง
พอแม่ขึ้นเครื่องแล้ว ผมก็กอดจุนโฮแล้วก็ตบหลังเบาๆ ผมสงสารน้องจัง จุนโฮฝังใจมาก เขาคิดว่าเขาเป็นต้นเหตุในการทำให้พ่อตาย,แล้วนี่ต้องทำให้ครองครัวลำบากอีก
"ป่ะ ทั้งสองคน"ลุงนัมยองพูดขึ้น พวกผมเดินตามลุงไป
ซักพัก พวกผมก็มาถึงโซล อะไรๆก็ดูแปลกตาไปหมดเลย
ลุงนัมยองขับรถมาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่ง
"จุนโฮ ที่นี่แหละ ..." ลุงนัมยองพูดขึ้น
"..." จุนโฮไม่พูดอะไร นอกจากกระเถิบมากอดผมทีนึง แล้วก็เปิดประตูรถออกไป
"แล้วพี่จะโทรหานายนะ... วันหยุดเราจะได้ไปเที่ยวโซลกัน~^^"ผมยิ้มให้น้อง จุนโฮยิ้มบางๆมาให้ผม,พวกเราสองพี่น้องรักันนะครับอย่าเข้าใจผิด เพียงแต่จุนโฮเป็นคนอย่างนี้ ไม่ค่อยแสดงออก ผมก็ได้แต่หวังง่าซักวันจะมีคนมาเปลี่ยนมัน
ลุงนัมยองลงจากรถเพื่อไปกับจุนโฮ ผมเลยออกมาจากรถด้วย
ผมเดินไปตามถนนแถวโรงเรียน ฮ้าา ไปหาน้ำเย็นๆกินดีกว่า ^0^
"ปึก/โอ๊ย!" เอาแล้ว ผมเดินชนคนแถวนี้แหละครับ T-T ตายละ ผมยิ่งป้ำๆเป๋อๆอยู่ แง้งงงงง
"นี่ !!" เขาตวาดเสียงดังใส่ผม คนที่ผมเดินชนเมื่อกี๊ แว่นดำที่เขาใส่อยู่ ตกลงมา ผ้าพันคอเผยให้เห็นคอและใบหน้าเนียน =.= หล่อจัง หล่อมากๆเลยครับ ยังกะเทพบุตรเลยหละ...
"..."
"โอ๊ยย! เดินดูทางหน่อยสิครับ!" แม้คำพูดจะสุภาพ แต่น้ำเสียง เอ่อ มันด่ากันชัดๆเลย-*- อะไรเนี้ยยยย
"งั้นขอโทษละกันนะครับ ฮึ!" เหอะ ทำน้ำเสียงอย่างนั้นมา ผมก็ไม่พอใจนะ ดีมาก็ดีตอบครับ - -
"อะไรกัน เดินชนคนอื่นแล้วยังมาทำเสียงไม่พอใจใส่อีก?"อีกคนเค้น
"ซุบซิบๆ นั่นใช่...รึเปล่าน่ะ /หน้าคุ้นๆนะ / ใช่เหรอแก~"ผมเริ่มได้ยินเสียงจากเด็กสาวแถวนี้,คู่กรณีผมฮึดฮัดใหญ่เลยหละครับ แล้วก็กระแทกแว่นดำใส่หน้าก่อนจะพันผ้าพันคออย่างลวกๆ"
"โอ๊ย!!" อยู่ดีๆนายนี่ก็บีบแขนผมแล้วก็ลากผมไป,อ๊ากกก จะเอาผมไปหนายยยย
นายหน้าหล่อลากผมไปจนถึงร้านค้าร้านนึง ท่ามกลางเสียงซุบซิบที่มาเป็นระลอก
"โอ๊ยยย ลากผมมาทำไม?"ผมถาม
"ขอโทษฉันใหม่ดีๆเดี๋ยวนี้!" นายนั่นตวาดใส่ผม
"อะไรกัน,มันไม่ใช่ความผิดผมทั้งหมดซะหน่อย ถ้าคุณเดินระวังก็คงไม่ชนผมอ่ะ เรื่องนี้เราผิดครึ่งๆ!"ผมตอบกลับไป ผมก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครนะครับ ปกติผมนิสัยดีจะตายย แต่กับนายนี่ ไม่รู้ทำไม ผมถึงไม่อยากยอมแฮะ -_-
"ขอโทษ,เดี๋ยว,นี้!"นายนั่นตวาด คนในร้านหันมามองใหญ่เลยครับ แล้วนายนี่ก็หัวเสียใหญ่เลย
"ไม่อ่ะ ผมผิด คุณก็ผิด!"ผมตอบกลับไป ฮึ ผมจะผิดคนเดียวได้ไง
"โธ่เว้ยย ฝากไว้ก่อนนะ ถ้าเราได้เจอกันอีก ซึ่งไม่เจอจะดีกว่า นายต้องขอโทษฉัน!"พูดจบก็ฟึดฟัดออกไป,คนบ้าอะไร แปลกคน หล่อก็หล่อนะ แต่จะอะไรกันนักกันหนาเนี้ย -*-
อ้าว,ผมก็อยู่ที่ร้านค้าแล้วนิ งั้นไปหาอะไรเย็นๆดื่มดีกว่า ผมไปหยิบกาแฟเย็นมาสองกระป๋อง ว่าจะให้ลุงกระป๋องนึง แล้วไปที่แคชเชียร์
"พี่ชาย พี่ชายทะเลาะกับนิชคุณเหรอ?"แคชเชียร์ถามผม,อะไร -*-,นิชคุณไหน ผมไม่รู้จักอ่ะ นายคนเมื่อกี๊อะนะ ?
"ใครเหรอ นิชคุณ?"ผมถามพลางยื่นเงินให้
"โหยยย,พี่ไปอยู่ไหนมา ไม่รู้จักนิชคุณ เขาเป็นดาราไงพี่ ดังมากกก ฉันปลื้มเค้ามากเลยล่ะ >< นี่ตกใจสุดๆเลยอะที่พี่เค้าเข้ามาในร้านนี้ได้*0* เนี่ยพี่" แคชเชียร์พูดพร้อมยกสมุดขึ้นมา เหมือนสมุดภาพ ที่มีนายหน้าหล่อเต็มไปหมดเลย -0- นายนั่นเป็นดาราจริงเหรอเนี่ยยย โหวววว อย่าสงสัยทำไมผมไม่รู้ ก็แหม,-_- ผมไม่ได้ดูทีวีมานานแล้วนี่ครับ กลางวันเรียน ตกเย็นไปรับจ๊อบนิดหน่อย ตกดึกก็อ่านหนังสือ ผมเป็นเด็กเรียนน้าา ผมไม่มีเวลาไปดูทีวงทีวีอะไรหรอก แต่นายนั่นก็น้า เป็นดารา ทำกับชาวบ้านอย่างนี้ ไม่กลัวเป็นข่าวเร้อ~ เหอๆ
"ว่าไงพี่,รู้จักกันอ่อ??"น้องแคชเชียร์ถามผม
"อ๋อ ไม่รู้จักหรอก แหะๆ" ผมตอบน้องเขาไป น้องเขาก็ทำหน้าจ๋อย
"โหย นึกว่ารู้จักซะอีก อะพี่" ผมยื่นมือไปรับเงินทอนมา แล้วก็เดินออกจากร้าน คิดไปเรื่อยเปื่อย
...คนอะไร หล่อจัง...
โอ้ะ ผมกำลังคิดถึงนายนั่นเหรอเนี่ย อ๊า ไม่นะ! คนนิสัยแบบนั้น เหอๆ
ผมเดินมาถึงรถ ลุงนัมยองรออยู่ที่รถแล้ว ผมก็เลยขึ้นรถไป
ไม่นานนักผมก็มาถึงอพาร์ทเมนท์ของลุง ที่นี่ไม่เลวเลยนะ~ แถมแถวๆนี้มีร้านขายของหลายที่ ผมน่าจะพอหางานทำได้...
"อูยองอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ ลุงต้องไปแล้ว ไฟลท์ 6 โมง ตอนนี้ก็ 4 โมงแล้ว เดี๋ยวไปไม่ทัน ดูแลตัวเองดีๆนะ มีอะไรก็ไปตามที่อยู่นี้ นี่เป็นหลานของเพื่อนรักลุงเอง ลุงคงไม่มีเวลาแนะนำให้รู้จักกัน ถ้าเจอกันก็ บอกเขาว่า เป็นหลานของลุงนัมยองนะ ลุงบอกเขาไว้แล้วล่ะ"ลุงนัมยองกำชับ
"ครับลุง ฝากดูแลแม่ด้วยนะครับ แล้วรีบๆกลับมานะครับ" ผมบอกลุง แล้วลุงก็ออกไป ฮ้าาา เก็บของซักหน่อย แล้วลงไปเดินเล่นข้างล่างดีกว่า เผื่อจะหางานทำได้ด้วย ^0^
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nichkhun Part.
โอ๊ยยย วันนี้มันวันบ้าอะไรกันครับ ผมไปไหนก็เจอแต่เรื่องน่าหงุดหงิด ปกติผมก็ไม่ใช่คนพาลนะ ออกจะนิสัยดีด้วยซ้ำไป แต่วันนี้...
'แม่บอกแล้วใช่มั้ยอย่าทำข่าวฉาว!'
'แม่ครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณดาร่าเขามาจีบผมก่อนนะ'
'แล้วจะแก้ตัวกับสื่อยังไง,บอกว่าผู้หญิงเขามาจีบก่อนงั้นเหรอ?'
'แม่!! ทำไมแม่ต้องซีเรียสด้วย!! นี่มันชีวิตผม กะอีแค่ข่าวฉาวนิดหน่อย มันไม่ทำให้แม่เสื่อมเสียไปด้วยหรอกนะครับ!'
'ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกยังทำข่าวฉาวแบบนี้อยู่ มันจะส่งผลถึงฉันแน่นอน ถ้าแกยังไม่เลิก ดารงดาราไม่ต้องเป็นมันแล้ว !'
'แม่!!!!!!'
แล้วนี่ก็คือบทสนทนาที่ผมทะเลาะกับแม่เมื่อตอนบ่ายๆ แม่ผมเป็นไฮโซ ผมรักท่านนะ แต่เวลาผมมีเรื่องไม่ดีทีไร ท่านก็จะโมโหผมแบบนี้ตลอด ปกติเราก็เป็นครอบครัวที่(ค่อนข้าง)น่ารักนะ วันนี้ผมเลยโมโหมาก เห็นอะไรก็หงุดหงิดไปซะหมด พอออกมาเดินเล่นแถวโรงเรียนที่ผมเคยเรียนสมัยมัธยม ก็ดันมาเจอเด็กน้อยที่ไหนไม่รู้เดินชนอีก! ผมอุตส่าห์พรางตัวอย่างดีแล้วนะ ตอนแรกผมกะจะด่าเอาซะให้เข็ด แต่ด้วยความที่ผมเป็นดาราก็ต้องรักษาภาพพจน์หน่อย แถมไอ้เด็กนั่นก็หน้าตาน่ารักซะด้วยสิ เอ่อ -_- โอ๊ย ช่างมันเหอะครับ ตอนนี้ผมอารมณ์เสียสุดๆเลย
~ทาดา~
เสียงข้อความเข้า ผมหยิบมือถือขี้นมาดู ไอ้แทคส่งข้อความมานี่นา
'ไอ้คุณณ~~ วันนี้ฉันนัดสาวสวยๆไว้เพียบเลยย ไปเที่ยวกัน คิคิคิ'
ฮ่าๆ นั่นไง ว่าแล้ว ว่าต้องชวนเที่ยว แทคเป็นเพื่อนสนิทผมครับ.แต่นิสัย ไม่ใกล้เคียงกันเลย แทคยอนน่ะ ชอบเที่ยว ดื้อเป็นที่สุด ผู้จัดการคนไหนๆก็เอือม ทนมันไม่ไหว ต่างกับผมที่ออกจะสุภาพเรียบร้อย ฮ่าฮ่า
"คุณนี่~~~~~"เสียงเรียกผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นมา
"พี่จินยอง สวัสดีครับ"พี่จินยองเป็นประธานบริษัทที่ผมสังกัดอยู่ พี่เค้าเป็นกันเองมากเลยครับ เป็นกันเองจนน่ากลัว หึหึ -_-
"คุณ นายรู้รึยัง ว่าซูฮยอน ผู้จัดการแทคยอน เค้าขอลาออกอีกแล้ว -_-"พี่จินยองบอก
"ห๊ะ ลาออกอีกแลเหรอครับ ฮ่าฮ่า คนนี้อยู่ได้นานที่สุดเลยนะครับเนี่ย หกเดือน...ฮ่าฮ่า" ผมระเบิดขำ ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ โถๆ จะหาคนมาปราบพยศคนอย่างแทคยอน,ผมว่ายากครับ ยากมากกกกกก อยู่ได้หกเดือนนี่ เจ๋งเป็นบ้า!
"นี่ ไม่ตลกนะคุณนี่ =_=" พี่จินยองส่งสายตามาให้ผม
"โอเคครับ ไม่ตลกก็ได้ อุบ XD"ผมพยายามกลั้นหัวเราะ พี่จินยองกะไอ้แทคเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แทคมักจะขัดคำสั่งพี่จินยองอยู่เสมอ
"นี่ พี่เลยคิดว่า...นายห้ามขัดพี่นะ!"พี่จินยองส่งสายตาจริงจัง
"ครับ ฟังอยู่ครับ"ผมทำตาใสแป๋ว
"อย่าทำหน้าตาน่ารักมากจะได้มั้ย เก็บไว้อ้อนแฟนคลับนายเหอะ ... ก็คือว่า แจบอมน่ะ ผู้จัดการนาย..."อย่าบอกนะว่า..."ให้เค้ามาดูแลแทคยอนแทน...นะ"
"โนววว ไม่นะพี่ ไม่ๆๆ"ผมค้านหัวชนฝา พี่จินยองเค้าคิดอะไรของเค้า -_-
"พลีสสสสส พี่ไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าแจบอมเค้าทนไม่ไหว ก็ค่อยกลับมาทำงานกับนาย แล้วพี่จะหาผู้จัดการคนใหม่มาให้นาย นะะะะะ คุณนี่ นะะะะะะ"เอ่อ
"จริงๆผมก็ไม่มีปัญหาหรอกนะครับ แต่แจบอมนี่สิ... "
"เย้ ! แปลว่านายยอม งั้น ตกลงตามนี้นะ ! โอเคร้ ><"
"เดี๋ยวๆ เดี่ยวสิครับ คือ แจบอมจะยอมเหรอครับ ถ้าเค้ายอมผมก็ไม่ว่าอะไร พี่ต้องไปอ้อนวอนมันเองแล้วล่ะครับ -_-"
"เรื่องนั้นสบายมาก โอเค งั้นเดี๋ยวพี่หาผู้จัดการให้นายได้ใหม่แล้วพีธจะบอกนายอีกนะ พี่ไปละ ฟ้าวว~"แล้วพี่จินยองก็เดินจากไป
โอ้ พี่จินยองเค้าคิดอะไรกันนะ แจบอมเป็นเพื่อนสนิทผมครับ แทคก็ด้วย แต่สองคนนี้ ไม่สนิทกันหรอกนะ...
ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตังแต่สมัยเรียน ม.4 ม.5 ผมกับแทคและแจบอมสนิทกันมาก ไปไหนไปด้วยกันทุกที่ อยู่ๆวันนึง สองคนนั้นก็ไม่พูดกัน ผมงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ แจบอมก็ย้ายไปเรียนซีแอทเติล ผมก็ยังติดต่อกับแจบอมนะ จนกระทั่งผมมาเป็นดารา แจบอมก็กลับมา ผมเลยชวนให้มาเป็นผู้จัดการผมซะเลย ด้วยความที่แทคก็เป็นดาราในสังกัดนี้ ตอนแรกแจบอมก็บอกว่าจะไม่รับ แต่ผมก็กล่อมจนได้ ทุกวันนี้มันเจอหน้ากัน ก็จะเลี่ยงการเจอหน้ากันตลอดทุกวันนี้ผมงงมากกก แต่ผมขี้เกียจจะถามพวกมันแล้วล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เอาเป็นว่า วันนี้ ผมไปเที่ยวกับแทคก่อนละกันนะถรับ ^_^ คิคิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Wooyoung's Part
"นะครับ พี่ นะ Y_Y"
"ไม่ได้หรอกน้อง พี่ขอโทษนะ"
ผมเดินหางานมาซักพักแล้วครับ แต่ก็ไม่มีที่ไหนจะรับผมเล้ยยยย ฮืออออออ ใช่สิครับ ผมมันจบแค่ม.6นี่นาาาา กระซิกๆ
ผมเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน เอ๊ะ! นั่นนายหน้าหล่อนี่ อยู่บนโปสเตอร์คนงตึกนั้น เฮ้ย บนจอทีวีที่ร้านขายทีวีก็มี โอโฮ นายนี่เป็นดาราจริงๆด้วยสินะ เอ๊พ เหมือนจะร้องเพลงด้วยล่ะ -0-
...หล่อ....เก่ง...คงรวยด้วย....
เฮ้อ ชีวิตคนนี่เกิดมาไม่เท่ากันจริงๆด้วยนะ ผมเอง หล่อเหรอ ก็นิดหน่อย ~ เต้นก็เป็นนิดนึง เรียนก็ขบแค่ม.6 โฮฮ ชีวิตช่างอาภัพ แล้วผมมาทำอะไรในเมืองใหญ่ ผมคงไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะหลงทางเอา -0-
-ปี๊นนนน ปี๊นนนนน ปี๊นนนนน ปี๊นนนนนนน-
"เฮ้ยยยยยยยย!!"ผมร้อง
"ปึก!!!" เสียงผมล้ม และอีกคนนึง ล้มครับ -0- เมื่อกี๊...
"ขอบคุณมากเลยครับ!!" ทันทีที่ผมกับอีกคนนึงลุกขึ้น พี่ชายคนนั้นก็กอดผมใหญ่เลย .0-
"เอ่อ,ไม่เป็นไรครับ,คราวหน้าระวังตัวด้วยนะคร้าบบบ"ผมบอกก่อนโค้งให้
"โหย ถ้าพี่ไม่ได้น้อง พี่คงโดนรถชนไปแล้ว ซึ้งมากเลยน้อง T_T"โอ้โห ขนาดนั้นเลยเหรอ
"เอ่อ,ไม่เป็นไรครับ ^^"ผมยิ้มให้
"น้อง ถือว่าตอบแทนที่ช่วย ไปกินข้าวกัน,ปะ พี่เลี้ยง!"
"เอ่อ จะดีเหรอครับ"ไปกินข้าวกับคนแปลกหน้า จะดีเร้ออออออ~
"ดีสิ ! ปะๆ ถือว่าขอบคุณที่ช่วยชีวิตพี่"
"เอ่อ...."จะดีเหรอออออ ~"โครกกก....ครากกกก" แง้ ท้องผมร้องอะครับ ก็แน่ล่ะ หลังจากไปส่งแม่แล้วก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยน่สิครับ
"นี่ หิวแย่แล้วอะดิ ปะๆ ไม่ต้องกลัววว" คือพี่เค้าน่ากลัวอ่าาา หน้าตาก็หน้ากลัวว ยังทำตัวแปลกๆอีก แต่ก็เอาวะ รู้หน้าไม่รู้ใจ อาจจะนิสัยดีก้ด้ายยยย ~
แล้วพี่เค้าก็ลากผมไปร้านหมูกระทะ เอ่อ ทำไมวันนี้ต้องมีแต่คนลากผมไปไหนมาไหนด้วยเนี่ย -0-
"อะ กินเยอะๆนะ พี่เลี้ยง ^0^"
"เอ่อ,ขอบคุณครับ"
"ชื่ออะไรอ่ะเรา หน้าตาน่ารักดีนิ *0*" เอ่อ ผู้ชายมาชมผมว่าน่ารัก มันออกจะน่ากลัวนาผมว่า...
"อ่อ ชื่ออูยองครับ จางอูยอง"
"พี่ชื่อจินยองนะ พัคจินยอง"
"อ่อครับ ^^"
.............
เย้เย้ ได้ตอนนึงแล้ววว ไม่รู้จะสนุกถูกใจคนอ่านมั้ยน้าาา *0*
เราเป็นนักเขียนหน้าใหม่ แหะๆ ^^
ก็ฝากอ่านดูนะคะ แล้วก็
จงเมนท์ ~~~~~ จงเมนท์~~~~~~ คิคิ
ปล.แชปเตอร์นี้เขียนในโทรศัพท์ด้วยนะเออ~
ปล.2. ไปพูดคุยกันได้ที่นี่นะคะ ตามมาาาาา ~*T W I T T ER*~
